Nasi goreng van mijn oma

Mijn lievelingseten is nasi goreng van mijn oma. Dat is het eigenlijk altijd al geweest. Tot op de dag van vandaag is het me nog steeds niet gelukt het gerecht zo klaar te maken als zij.

Hoe dat toch elke keer weer kon, heb ik me na elke (vaak alsnog lekkere maar toch ook mislukte) poging opnieuw weer met de handen in het haar afgevraagd.  Ik heb zelfs een tijdje vermoed dat ze stiekem een ingrediënt verzweeg als ze het voor de zoveelste keer weer aan me uitlegde aan de telefoon. Maar na haar meerdere keren stiekem doch strak op de vingers te hebben gekeken tijdens het koken, zag ik dat zoiets niet het geval was.

Ze maakt het precies zoals ze me vertelt. Het grote verschil voor mij is gewoonweg dat zij het is die het maakt. Slechts dat simpele feit zorgt ervoor dat elke rijstkorrel als de hare smaakt. 

Tegenwoordig heb ik het opgegeven om mijn nasi goreng zoals de hare te laten smaken en ben ik ook die van mezelf lekker gaan vinden. En sterker nog: ik ben blij dat er niemand is die nasi goreng kan maken zoals zij. Precies dat geeft dat bepaalde gerecht namelijk waarde.

‘Nasi goreng’ is daardoor iets wat voor mij altijd onlosmakelijk met haar verbonden zal zijn. Het is een symbool voor de unieke band die bestaat tussen haar en mij. Herkenbaar?